Nie lubię poniedziałków #11

Drodzy!

Za nami weekend pełen nieprzewidywalnych zwrotów akcji i przeciwności losu, z których udało się wyjść silniejszymi. Z nowym bagażem doświadczeń, większą wiedzą i nauką. Były to dni, które okazały się sprawdzianem naszej wiary i cierpliwości. Wyszliśmy zwycięsko, z nadzieją na lepsze.

Pełna ufności zaczęłam ten poniedziałek już przed godziną 6. Wszyscy jeszcze smacznie spali, kiedy wstawiałam pierwsze pranie i zmieniałam firankę. Chciałam nadrobić domowe obowiązki, póki nie odcięli nas od prądu. Jednak zakład energetyczny był szybszy :)

Dziewczynki wstały już przed 7, Pan Mąż szykował się do wyjazdu, a ja niespiesznie delektowałam się pierwszą kawą.

 

Zosia wyszykowała się do przedszkola migiem. I tak samo migiem z niego wróciła. Tata pozwolił na wagary.

 

Do godziny 10 uporałam się z dwoma obiadami - uwielbiam ten poranny maraton obowiązków: obiad, wietrzenie pokoi, sprzątanie - to nadaje dniom schemat, dzięki któremu mogę zaoszczędzić sporo czasu. Od południa mogę swobodnie myśleć o spacerze z Manią i zajęciach z Zosią. Bez spiny, bez pośpiechu.

 

Pan Mąż był już w drodze, a my organizowałyśmy sobie czas. Zonia pół dnia bawiła się w przedszkole :)

 

Wyczarowała piracką lunetę :)

 

A Marysia nie odstępowała Siostry na krok!

 

Większość dnia spędziłam właśnie na dywanie, razem z Dziewczynkami. Mimowolnie brakło czasu na zdjęcia. Lada moment był już wczesny wieczór, a to czas wyciszania Zoni i Marysi. Kiedy Obie już smacznie spały, nadrobiłam zaległości w domu i uciekłam do książki...

 

Każdego ranka i wieczora obiecuję sobie, że w końcu nadrobię też zaległości na blogu. Wciąż mam kilkanaście roboczych wpisów, wciąż zalegam ze zdjęciami - ale nie chcę tego robić w pośpiechu. Blog jest moim przystankiem w codziennym biegu. Jest moją przyjemnością, a nie obowiązkiem. Niespiesznie więc uzupełniam wpisy i wgrywam zdjęcia.

 

Do napisania!